Als kleine jongen van gescheiden ouders mezelf staande houden in een omgeving waar niet over gevoelens wordt gepraat. Stel je niet aan… Wat een onzin… Dat slaat nergens op… Je moet gewoon luisteren en doen wat er gezegd wordt… Wie niet luisteren wil… Een periode met een groot gemis aan liefde, warmte, erkenning en waardering. Ik modder zo een aantal jaar door en op school wil het ook niet echt lukken: spijbelen, vechten en kleine criminaliteit. Thuis wordt het ook van kwaad tot erger en weglopen lijkt dan de makkelijkste weg. Ik beland op straat. Drugs, “foute” vrienden, nog meer criminaliteit en alle bijkomende ellende..

Overleven op straat, doen wat nodig is, law of the (urban) jungle. Binnen 1 seconde een inschatting maken: vriend of vijand. Een periode waarin het wantrouwen in mensen steeds groter wordt. Zwervend van plek naar plek: crisiscentra, jeugdhulp, gastgezinnen, noodopvang, vooral op mezelf aangewezen. Ondertussen probeer ik er op school wat van te maken, maar dat lukt niet heel goed als je telkens van school wordt gestuurd. Moeilijk opvoedbare jongeren noemden ze dat… Ik had behoefte aan warmte, geborgenheid en veiligheid. Nadat ik er op school de brui aan had gegeven, besloot ik op mijn 18e om dan maar het leger in te gaan: in ieder geval een dak boven mijn hoofd, wat te eten, regelmaat, structuur en wellicht konden ze me nog wel wat leren.

Dat is zeker gelukt: samenwerken, doorzetten, gevechtsbereidheid, discipline, relativeren, stressbestendigheid, fysieke uitdagingen, plannen en organiseren, leidinggeven, lesgeven, coachen, analyseren, communiceren en de waslijst gaat nog even door… Mooie waardevolle missies, oefeningen en ervaringen opgedaan. Redelijk wat van de wereld gezien. De mooie en ook de minder mooie kanten… Op enig moment lijkt het, na ruim 25 jaar, ook binnen het leger spaak te lopen doordat ik steeds vaker in botsing kom met autoriteiten. Niet zo heel gek binnen het leger… Met oplopende irritaties en boosheid kom ik mezelf steeds vaker tegen. Het wordt een strijd tegen onrecht, onredelijkheid en tegen het systeem als geheel.

Ik besluit na een escalatie tijdens mijn laatste uitzending om mijn eigen gedrag en boosheid onder de loep te nemen. Ik sla een andere richting in. De weg naar binnen: minder denken en meer voelen. Wat volgt is een periode van 8 jaar bewustwording en persoonlijke ontwikkeling. Schematherapie, mindfulness, meditatie, NLP, reflectie, vele boeken over spiritualiteit, psychologie, wetenschap, workshops, trainingen, cursussen, ademhalingstechnieken, medium contact, intuïtie training/ontwikkeling, energie werk, regressie, reiki, ayahuasca, san pedro, en nog veel meer… De honger naar nieuwe kennis, inzichten en persoonlijke ontwikkeling lijkt niet te stillen.

De vermoeidheid neemt toe en leidt uiteindelijk tot 2x toe tot een “burn out” waarin ik langdurig “ziek” thuis ben. Nadenken, reflecteren, voelen, observeren, uitrusten, sauna, wandelen en nog meer nadenken. De weg van het hoofd naar het hart is niet zo eenvoudig als het lijkt… Gelukkig ben ik goed getraind in het stellen van doelen, omgaan met weerstand en het overwinnen van obstakels. Er komt geen einde aan deze weg. It’s not about the destination, it’s about the journey… De burn out en de journey hebben me inmiddels wel een hele duidelijke richting gewezen: in de richting van de essentie. Vragen die moeilijk beantwoord lijken te kunnen worden. Vragen die soms niet eens een antwoord nodig hebben, maar wel een proces in werking zetten. Mijn eigen proces en daarnaast verder leren om ook anderen te helpen in hun proces. Mensen meenemen daar waar je zelf bent geweest of ze de weg kunt wijzen. Een dankbare taak die steeds meer gestalte krijgt en zich meer en meer uit in een nieuwe missie: dit keer geen militaire, maar een persoonlijke missie !